باریخچہ قلیان
در دل تاریخ، داستانی از دود و عطر و طعم نهفته است، داستانی که به قلیان، این یار همیشگی محافل دوستانه و شب‌نشینی‌های ایرانی، جان می‌بخشد.
می‌گویند قلیان در قرن شانزدهم میلادی، در هندوستان متولد شد. حکیم ابوالفتح گیلانی، پزشک دربار اکبرشاه، با الهام از “حقه آتشین” ایرانی، وسیله‌ای برای تصفیه دود تنباکو ابداع کرد. این وسیله اولیه، با کوزه‌ای از جنس نارگیل و نی ساخته می‌شد و به سرعت در میان اشراف و درباریان هند محبوبیت یافت.
اما قلیان به هند محدود نماند. بازرگانان و سیاحان، این اختراع جدید را به ایران و کشورهای عربی آوردند. در ایران، قلیان به سرعت در فرهنگ و سنت ریشه دوانید. قهوه‌خانه‌ها، به عنوان مراکز تجمع و گفتگو، به قلیان مزین شدند و این وسیله به نمادی از آرامش و تفریح تبدیل شد.
با گذر زمان، قلیان از شکل اولیه خود فاصله گرفت. کوزه‌های سفالی و شیشه‌ای جای نارگیل را گرفتند و نی‌ها به شلنگ‌های بلند و مزین تبدیل شدند. تنباکوهای معطر و طعم‌دار، به همراه زغال‌های گوناگون، به این تجربه لذت بخش تنوع و غنا بخشیدند.
امروزه، قلیان نه تنها در ایران، بلکه در بسیاری از کشورهای جهان طرفداران خود را دارد. از کافه‌های مدرن تا سفره خانه های سنتی، قلیان همچنان به عنوان نمادی از صمیمیت و دوستی، در کنار مردم حضور دارد.
داستان قلیان، داستانی از سفر و تحول است، داستانی که با فرهنگ و هنر گره خورده و همچنان در حال نگارش است.
